Prolog

Złe wieści rozchodziły się szybciej niż czarna choroba na północy Devlichonu, w biednych okręgach, gdzie martwe ciała obracały się w suchy popiół, w kilka dni po śmierci. Złe wieści rozsyłano nocą, dzięki sile sowich skrzydeł, i za dnia używając smukłych i zwinnych krogulców - wszystkie wiadomości trafiały do kogo należy. I tak samo tutaj w koronnym państwie na południu, zbyt bogatym i nader chciwym, wieści zmieniły bieg życia.

 Zatrzymała się na moment prężnie rozwijająca się gospodarka, handel cennymi towarami ze skór bazwipatw i słynnego zmarzlinowego szkła z wysp okalających Ev-Etoor, zwanych Światłami Korony. Ustały poranne spotkania zamożnych kobiet w herbacianych salonikach, gdzie swatano córki jednych i synów drugich rodów. Zatrzymało się życie dworu, wielkiego obronnego zamku tuż przy paśmie gór Valjitowych biegnących zachodnim brzegiem kontynentu.

Nikt nie szkolił znanej z siły i odwagi zmarzlinowej armii, nikt nie wysłał iskarzy na poranne polowania do pobliskiego lasu, kucharze nie mieli komu przygotować wytrawnych potraw. Królewska posiadłość w Balvatru straciła samo serce, straciła króla.

- Złe wieści! – krzyknął posłaniec wymachując zwojem. – Gdzie namiestnik króla?

Mężczyzna zsiadł z konia i pędem ruszył w stronę dziedzińca zamku. Przebiegłszy przez krużganek o sklepieniu krzyżowym, dotarł na plac skąpany w popołudniowym słońcu. Zgromadziła się tu najbliższa armia króla – Srebrzysta Gwardia Przyboczna wraz z chorążym, wojskim i kasztelanem, a także wysoko tytułowani paladyni oraz nadworny mag. Chwilę później do gromady dołączył skarbnik i powiernik króla -  ten, który znał nieznane.

W samym centrum znajdował się namiestnik. Oczekiwał posłańca i zwoju, który dzierżył mężczyzna, chociaż wiadomość, jaką niósł przedmiot, nie była mu obca. Król zaginął. Król zaginął, a najprawdopodobniej nie żył. Kolejna ofiara tajemniczych zniknięć, jaka nawiedzała Devlichron od jakiegoś czasu.

- Panie. - Mężczyzna zwrócił się do najemnika i, ukłoniwszy się przed nim, podał lekko drżącą rękę zwój.

Lord Avdro ze starego rodu Fi-Reljie, który od wieków zamieszkiwał granice niezależnego okręgu Valwalitra, na północ od Ev-Etoor, zajmował się najemnictwem, tak jak jego ojciec i dziad. Odkąd na tronie zasiadali członkowie walecznego rodu Borotramira, Fi-Reljie byli  blisko każdego panującego króla, aż do teraz.

- Król zaginął! – zagrzmiał głos Avdro.

Żyły napięły się na jego szyi, twarz wydała się teraz bardziej stara i zmęczona niż przed kilkoma laty. Ciemne włosy przeplatane pasmami siwizny odejmowały mu siły i odwagi w oczach innych. Wyglądał teraz na starca zapadłego w sobie, ale ten żar, który tlił się w jego spojrzeniu, wciąż pokazywał wszystkim „Jam jest Lord Avdro z rodu Fi-Reljie”.

Najemnik zamilkł. Pogrążył się w mrocznych myślach i wizjach o nadciągającym źle. Nie zauważył nawet, że drugi raz obchodził dookoła zgromadzonych na dziedzińcu, postukując palcem po podbródku. Tezy pojawiały się w jego głowie i znikały, jak kwiaty bagiennej zmory, rodzące się i umierające tego samego dnia. Jednak nic, co przyszło mu na język, nie wyszło poza mocno zaciśnięte usta.

Zatrzymał się, ale nie zaszczycił nikogo spojrzeniem. Wzrok wbił w wyłożony gładkim, perłowym kamieniem dziedziniec Borotramirowego zamku, wzdychając ciężko.

-  92 roku ery sumienia miało miejsce pierwsze zaginięcie – zaczął Lord Avdro przelatując spojrzeniem po zgromadzonej królewskiej świcie. – Zaginął chciwy monarcha z ziem środkowych SanaDrull, Pazura Księcia Drulla, cesarz Motagiusz GoroDrull. Miało to miejsce przeszło sto lat temu, ale nikomu nie wydało się to dziwne. Zaginął i zginął z rąk kogoś, kto zapewne miał dosyć jego władzy, tak przynajmniej sądzono.

Najemnik zrobił pauzę i zatrzymał się. Niespokojne spojrzenie Lorda zawisło na północno-wschodniej części horyzontu, gdzie za okręgiem jego rodu, rozciągała się wspomniana kraina narcystycznego cesarza, dziś nie wspominająca już, niepamiętająca nawet Motariusza GoroDull, tłustego władcy stołów, jak go prześmiewczo przeciwnicy nazywali.

- W 133 roku ery sumienia ponownie zaginął władca, tym razem znana i lubiana osobistość, niespełna piętnastoletni władca krainy Uvlandry, Morskiego Wyrostka, portowego okręgu, książę Tulindrun Kekoy. – Lord Avord przemawiał spokojnym głosem, ale po każdym historycznym wątku zawieszał się i myślał, jakby szukał sznureczka, który łączyłby owe wydarzenia w jedną, spójną całość.

- I w 150 roku ery sumienia kolejny raz stykamy się z tajemniczym zniknięciem. – Odwrócił się do towarzyszy, kolczuga okalająca jego tors zazgrzytała, ale nie wyglądała, żeby miała się rozlecieć na małe kawałki. – Pierwsza kobieta, pierwsza władczyni półdzikich ziem na północy kraju, na półwyspie Bazyliszka, w Elvshari, Elfiej Ostoi, królowa Lourua Flabien znika bez śladu.

Mężczyzna ponownie postukał się po podbródku palcem wskazującym. Minpur Brim, królewski kasztelan, wydawał się być znudzony przemówieniem najemnika. Nie powstrzymał się nawet przed ostentacyjnym ziewnięciem, ale Lord Avdro, pochłonięty rozmyślaniami, zignorował ten lekceważący gest.

 - I raptem dziesięć lat temu w 194 roku ery sumienia, znika władca dziewiczej przystani, Hilyactousu, ziemi pół-ludzi i pół-zwierząt, władca Ureustagh I. – Najemnik spojrzał na zebranych. Wzrok miał obecny już nie rozmyty rozmyślaniami kłębiącymi się w jego głowie, niczym pustynna szarańcza szerszefourów. – Po ponad stu latach znika kolejny władca, król wszystkich królów! Zaledwie 200 lat po zawarciu międzyokręgowego pokoju nowej ery sumienia, po pokonaniu zła siejącego czarną chorobę, po zagnaniu martwych do ich grobów.

Zamilkł.

- Lordzie Avdro, czy sugerujesz, że ktoś lub coś ponownie chce zaburzyć równowagę kraju? – zapytał z kpiącym uśmieszkiem na ustach kasztelan Brim, jego nadęte policzki omal nie pękły od dumy, jaka go wypełniała, po wypowiedzeniu tych słów. – Martwe zostało pokonane i zostało martwym jak należy. Leżą głęboko w ziemi pozbawione ziaren czasu. Królowie są i odchodzą, tudzież znikają, taka jest kolej rzeczy i cena za ogromną władzę.

- Minpurze Brimie, nic nie sugeruję – odparł najemnik. – Łączę pewne fakty, które umykały wszystkim przez ostatnie sto lat. Jedno jest pewne, król zaginął. W tym momencie Devlichon jest słabszy niż kiedykolwiek był. Brak króla wszystkich królów wiąże się z buntami okręgów, teraz każdy może ubiegać się o najwyższą władzę. Koronne państwo musi podjąć radykalne środki! Czas zwołać Radę Theklaii!

- Jak sobie życzysz panie. – Spod purpurowego kaptura wydobył się głos, był cichy i stary, a skrywająca się pod szatą postać ruszyła ku najwyższej wieży.

Głos należał do maga Isiandila, który jako jedyny mógł posłać wiadomość do rady Devlichonu. Ostatni raz, gdy Theklaia została wzywana, był 2794 rok ery klepsydry. Był to czas powstania martwych i zamieszkania wśród żywych, a Czarcie Oko, najbardziej nieurodzajna ziemia w kraju pomiędzy Valwalitrą, Toeviaciem i SanaDrullem, stała się siedliskiem wszystkich nieżywych demonów z Necraburem, miastem-bramą, jako ich ziemskim domem.

- Niech zmarzlinowa armia uzbroi się, niech stajenni chłopcy osiodłają  najlepsze konie. – Lord Avdro zwrócił się do wojskiego. – Ev-Etoor wymaga wzmocnienia granic. Złe wieści szybko się rozchodzą, nie możemy dawać powodów do ataku. Pokój i sojusze bywają niestabilne, siła naszej armii powinna poskromić zapędy chciwców do czasu zebrania się Rady Theklaii.

Wojski ukłonił się i udał do garnizonu tuż przy zboczu Orlej Góry. Chorąży czyniąc ten sam gest pognał za oddalających się rycerzem, a zebrani paladyni, zgodnie ze słowami najemnika, pozostali w zamku, by strzec ukrytego przedmiotu władzy i chorób. Sam Lord Avdro pognał na plac amarantowy, gdzie czekała na niego rzesza ludzi zastanawiająca się, co dalej z korconym państwem Ev-Etoor?

***

Jesteś żałośnie słaby. Jesteś zwykłym zwierzęciem, który nic nie znaczy dla prawdziwych władców! I ty śmiałeś się zwać panem północnej ziemi? Jesteś psem w ludzkiej skórze, mięsem, które nie nadaje się nawet na karmę dla spasłych świń. Mogłem uczynić cię wielkim, mogłeś być panem więcej niż tylko jednej krainy, a ty całe bogactwo zamieniłeś na psi honor. Jesteś śmieciem, rozumiesz? Odpadem ludzkich i zwierzęcych uciech. Daję ci wieczne życie w samotności, dam ci ciało, na którym odbijać się będą twoje klęski i specjalny prezent dla twojego rodu – śmierć. Tak, będziesz ostatnim dziwadłem tego świata i nikt nie spojrzy na ciebie z litością…

Słowa brzęczały mu w głowie, te same słowa, które śniły mu się za każdym razem, gdy coś poszło nie tak. Otworzył oczy i rozejrzał się po okolicy. Nie kojarzył tego miejsca, słabo pamiętał również gdzie był i co robił ostatniej nocy. Spojrzał w dół na swoje bose stopy i nagie ciało, ujrzał na udzie czarną plamę, kolejną ozdobę po przegranej walce. Tak, coś już mu świtało w zakamarkach poszarpanej pamięci - bił się w jakimś szemranym barze. Za dużo wypił, jak zawsze, gdy miał za dużo pieniędzy w skórzanym worku, ale pił by zapomnieć o bezsensie swojego życia, tylko nie pamiętał dokładnie, dlaczego tak było, dlaczego stał się nikim?

Był wysokim dobrze zbudowanym mężczyzną, miał dar, który wykorzystywał, by zarabiać i pić, a także walczyć w szemranych barach, w zapomnianych miastach, na nieznanych ulicach. Nie potrafił postępować inaczej, nie miał mocnych nerwów, wystarczyła iskierka, aby sprawić, że wybuchnie i rzuci się na kogoś zamroczony. I to zdarzyło się wczoraj, kilka dni temu, kilkanaście razy w tym miesiącu, niezliczoną ilość razy w roku i minionych latach, zawsze kończyło się tak samo.

Otrzepał się z ziemi, głowa bolała go, jakby przebiegła po niej armia nosorogów z barbarzyńskich ziem, ale taka była nagroda za pijackie bójki w barach. Ponownie spojrzał w dół, wiatr smagał jego nagie ciało coraz mocniej. Rozejrzał się, by znaleźć ubranie, wiedział, że gdzieś zostało ukryte w starym podróżnym worku. Zawsze tak robił, chociaż zamroczenie alkoholem odbierało mu niejednokrotnie rozum, to tę czynność, jaką było chowanie zdatnych do chodzenia ubrań, mógł robić nawet śniąc.

Odziany w biedny strój udał się do miasta, bo cóż innego mógł zrobić? Skórzany woreczek lekki jak piórko aż krzyczał, żeby napełnić go monetami. Dlatego przeciągnął się, ruszając zastane kości i mięśnie do pracy. Musiał zarobić w odpowiedni dla siebie sposób – walcząc. Przedzierał się między ludźmi, szukając kupców, którzy zechcieliby wynająć go za drobną opłatą do jakiejś potyczki. Ludzie uwielbiali krwawe mordobicia, a ci bogatsi z zachwytem rzucali złotymi passatrami, jak płatkami kwiatów. Tego właśnie potrzebował – krwi na twarzy i monet w woreczku.

Tłok i bliskość obcych ciał przyprawiała go o mdłości, ale parł przed siebie, hardo zaciskając pięść. Płynące w jego ciele resztki alkoholu nie pozwolił mu racjonalnie ocenić sytuacji. Długi czas reakcji na bodźcie sprawił, że ilość biegających ulicami ludzi wydała mu się normą. Przecież zawsze tak jest? Przekonywał sam siebie, ale w powietrzu unosił się ciężki zapach, znał go - był to strach.

Coś złego się wydarzyło, na placu egzekucyjnym, gdzie sznur szubienicy poruszał się lekko na wietrze, ludzie ustawili się w okręgu łypiąc na stojącego na podeście Baltazara Izona, tutejszego sędziego. Trzymał w rękach zwój wpatrując się w niego, jakby nie rozumiał słów.

- Nowy król Ev-Etooru,  – zaczął grzmiąc głosem, który nie pasował do jego sylwetki – oświadcza, że Klepsydra Devlichonu zniknęła!

Jęki i szepty uniosły się niczym poranna mgła nad polaną. Dla bezimiennego wydało się to komicznym aktem jakiejś teatralnej sceny. Nie rozumiał czym była wymieniona klepsydra i jakie miała znaczenie, ale zebrani ludzie znali karty historii, znali wojnę o złoty pył niosący klęskę.

Mężczyzna przetarł ręką twarz. Spodziewał się, że nie zarobi dziś ani jednego złamanego passata, ale nie to go zmartwiło. Gdzieś głęboko w nim obudziła się iskierka, nie mógł nazwać tego strachem ani lękiem. Była to szczera obawa o przyszłość, jednakże nie jego osoby, a wszystkich ludzki, których znał i nie, tych lubianych i znienawidzonych. Dziwne rozpierające od wewnątrz uczucie, jakby rosła w nim larwa, pełna dawno ukrywanych emocji.

- Piusilus I z rodu Mantycorla, król wszystkich królów – zaczął sędzia, kiedy fala lęków zelżała, a ludzie byli zdatni do słuchania dalszej części listu – wzywa wszystkie sojusze i okręgi niezjednoczone do wspólnego działania! Celem jest utrzymanie stabilności i pokoju na ziemiach Devlichonu. Tyczy się to także każdego z mieszkańców. To nie czas ani miejsce na spory, walki, podbijanie ziem, to czas wspólnego uczenia się, jak żyć w zgodzie ze sobą w obliczu wiszącej nad nami ciemnej erze.